HÜZÜN VE ÜMİT

Her eğitim-öğretim yılının başında Zeki Ömer Defne’nin “Ziller Çalacak” şiiri anımsatır kendini.

Bu şiiri okurken kendimi Anadolu’nun bir köyünde buluveririm. Bir köy öğretmeni canlanır gözlerimde. Ortasından ırmak akan bir köy, köyü ikiye bölen şirin ırmak, ırmağın kenarında ağaçlar olur. Bir hayat bilgisi fotoğrafı gibi…

Okul sonrası çocuklar beslenme çantalarını doğa ile beraber kurarlar. Kuş seslerinden minderler yapılır, böcek seslerinden serinlik kurulur. Ziller çalar derslere girilir bir bir… Ziller çalar ben duyarım uzaklardan. Ziller çalar ben artık gidemem.Sonra yine ziller çalar. Hiç kimse duymaz, kimse duyamaz. Ne sınıflar ne siz… Ne başkaları…

İşte böyle uyandım eğitim ve öğretimin yeni yılına. Oysa yeni olan ne kadar heyecanlı olur. Aslında heyecanlı olmalı. Yeni alınan elbiseyi giyinmek, yeni sahip olunan arabayı kullanmak…

Bu heyecan bugün yoktu doğrusu. Bugün yoktu; Çünkü bugün bir çocuk okula başlayamamıştı. Adı Narin’di. Bugün her sınıf bir kişi eksikti. Ziller çok çaldı. Ziller uzun uzun çaldı. Ama Narin yetişemeyecekti ilk günün ilk dersine. Tıpkı şair gibi… Ziller çalacaktı ama o artık gidemeyecekti okula. Artık kitaplarını ve defterini kaplayamayacaktı akşamları. Sabah güneşi onu bir daha selamlamayacaktı. İtikadımız odur ki melekler onu cennet kapısında karşıladı bu kez.

Kıymetli Okurlar;

Mahzunuz, hüzünlüyüz, sınıflarda eksiğiz… Bugün taze bir canı toprağa vermenin üzüntüsü içindeyiz. Günahsız bir çocuğun elinde yaşama sevinci alındı. Oysa yaşamak onun en büyük oyuncağı idi. Ne diyordu şair; Öyle bir ağlasam Öyle bir ağlasam çocuklar Size hiç gözyaşı kalmasa. Öyle bir aç kalsam, Öyle bir aç kalsam çocuklar size hiç açlık kalmasa. Öyle bir ölsem, öyle bir ölsem çocuklar size hiç ölüm kalmasa. Sözüm Ülkemdeki Narin’e, Leyla’ya, Filistin’deki Aişe’ ye, Arakandaki çocuğa, Türkistan’daki çocuğa… Çocukları ürkütülmüş dünyanın denizi mavi olsa ne yazar olmasa ne. Ne baharlar bahardır, ne yeşiller yeşil…

"Çocukların ağladığı bir dünyada tüm kahkahalar zalimdir." demişti.CasLester. Gülmek yakışmıyor artık hiçbir yüze… Artık insanlık öldü. Yeniden insan, yeni bir insan olmanın zamanı ve vakti gelmiştir ve geçiyor bile.Bugün okulda olması gerekirken toprağa giden Narin çocuğun narin ve nazenin ruhuna selam olsun. Yazıma başladığım şiirde okul zillerini bu kızımız ne yazık ki duyamadı. Ama onun bütün ruhu ile sınıfında olduğuna inancımız sonsuz.

Konuyu burada çok uzatmadan sözü Rahmetli İlhami Çiçek’e bırakıyorum. “Yalnız hüznü vardır kalbi olanın”…

Okudukça mutlu olacağımız nice yazılarda buluşmak umuduyla… İyi haberlerde görüşmek üzere…