Uzun süre oturmuş bir misafir gibi sonbahar üzerimdesolgun bir ceket gibi duran
Bir yağmur elinden tutup ne zaman getirecek karı?
Toprağın susuzluğudur belki içimde durmadan yanan 
İçimde yanan belki karın söndüremediği bir kordur kedi gibi kıvranan
Uzun süre oturmuş bir misafir gibi sonbahar üzerimde solgun bir ceket gibi duran

Beklemek sabahı elinde bir bardak çay ilepencerelerden
Beklemek gözleri göğe dikerek bir eliyle aralayarak eski perdeleri 
Uzun yolculuklardan sonra bitecek yorgunluk gibi
Bir doğum sonrası dinecek sancılar misali 
Beklemek sabahı elinde bir bardak çay ilepencerelerden

Mevsim yamalık dolu bir pantolon sanki ağır ağır şehre inen 
Sanki bütün dünya indirdi kepenklerini ve sustu dünya açılmadı kimseye
Issız harflerin arasına çekilmiş bütün kalabalık sesler
Bütün sesler bir heyula gibi kalbime inen 
Mevsim yamalık dolu bir pantolon sanki ağır ağır şehre inen 

Gecenin içinde pencere kenarlarını yokluyor kömür kokuları
Siniyor içime kalbimin cilalı yanlarını körleştirerek 
Kar içime işlenen ferahlık, rüzgârın dinmesi, sonra susması dünyanın 
Kar kalbimin kıyamet algısı, sanki ahiret telaşı bir yandan
Gecenin içinde pencere kenarlarını yokluyor kömür kokuları

Beklemek onu bir akşamdan beklemek sabaha kadar sabırla
Bakışları göğe doğru çevirerek yakarış ile beklemek
Kar kör bir karanlık aydınlanmayan bir sır, dikiş tutmayan bir yara
Kar ağaçların sessiz ağlaması, toprağın sessiz çığlığı, yaprakların yalnızlığı
Beklemek onu bir akşamdan beklemek sabaha kadar sabırla
 

Sosyal gelişim, insanın içinde bulunduğu çevre ile uyumlu yaşaması için gerekli birtakım özellikleri kazanma sürecidir.